mifilim

biję się publicznie w piersi. moja wina. więcej juz nie będę. oczywiście macie rację. przepraszam. będę się uczył :sorrow:

fajna relacja. kierunek dość egzotyczny dla większości. kto wie. może kiedyś .

dzięki i pzdr

Encore PS i jeszcze amatorski (bardzo:)) clip sklejony na szybko: [video=youtube;ukZDoKJSyP0]

...Małe WZF na stoku w Tumlinie o 10, więc trzeba było się śpieszyć i wstać rano... cieszę się, że wam sie fajnie nartowało. byłem duchem. next time.pzdr

no niezła masakra. czar prysł? he, he, he

no niezła masakra. czar prysł? he, he, he

Marcin, ty nie fotografuj syna tylko mu narty załóż i sruuuuuuuuuuu:)

Marcin. ty nie fotografuj syna, tylko mu nart zakładaj i sru

fajna relacja. dzięki. wrzuć foty!

dlatego sie normalnie wkurzam jak czytam takie artykuły:biggrin:

dzieki! wpisz koniecznie. byłem 2x ale jeszcze połowy nawet nie widziałem

nie ważne ile dni na nartach. ważne ile jeszcze przed nami. jak przekroczę 20 to zacznę aktualizować:biggrin:

tak, tylko...........w hochzillertal było na górze prawie -20. a na tuxie pewnie.....(ja bym pojechał ale rodzinka:stupid:)

to są tylko zjazdy. dane orientacyjne i nie zawierają niektórych wyciągów. to bardziej zabawa niż wyliczenia. do tych trzeba GPSa.

-byłem 2-gi raz-mam mapy-jest też skiline Hochzillertal, from January 13, 2013 to January 18, 2013 Ticketnumber 1-1153-7-121877Jan. 13. 2013 Hochzillertal 2.259 vm 10 lifts 41 km Jan. 14. 2013 Mayrhofen 2.726 vm 10 lifts 19 km Jan. 15. 2013 Hochzillertal 5.431 vm 13 lifts 48 km Jan. 16. 2013 Krimml 2.083 vm 6 lifts 15 km Jan. 17. 2013 Hochzillertal 3.406 vm 11 lifts 55 km Jan. 18. 2013 Hochzillertal 5.852 vm 16 lifts 75 km 6 days 21.757 vm 66 lifts 253 km i tyle generalnie trzeba, by pamiętać :biggrin:aha, jeszcze trzeba pamiętać, których wyciągów nie liczy skiline, żeby przypadkiem nie zapomnieć ich dodać do przejechanych kilometrów, bo inaczej byłby kłopot:unsure:

jak obiecałem wrzucam treść artykułu. fajny temat do przemyśleń, porównań i być może do wyciągnięcia wniosków przez niektórych w tym kraju. przyjemnej lektury Rozmowa ekspertów Prawo Czystości Rozmowa ekspertów- “Woda, zimne powietrze i nic więcej nie potrzeba” Trzy głosy i jedna opinia na temat sztucznego śniegu: Irmgard Silberberger, Franz Huber i Andreas Rauch. Gdy około 20 lat temu rozpoczynano naśnieżanie stoków, opinie były bardzo podzielone. Dzisiaj z przyczyn ekonomicznych trudno sobie wyobrazić sezonzimowy bez urządzeń do naśnieżania. Na rozmowę ekspertów zaprosiliśmy biolog Irmgard Silberberger, „producenta sztucznego śniegu“ Andreasa Raucha i rolnika Franza Hubera. Dla regionu turystycznego Zillertal decydujące przede wszystkim są pewne warunki śniegowe. W związku z tym zastosowanie sztucznego śniegu jest konieczne. Jakie warunki muszą zostać spełnione, aby można było zastosować sztuczne naśnieżanie? Andreas Rauch: Zgodnie z regułami obowiązującymi w Tyrolu potrzebna jest woda w jakości wody pitnej, która za pomocą urządzenia do naśnieżania przetwarzana jest na sztuczny śnieg. Ponadto potrzebne jest zimne i możliwe jak najbardziej suche powietrze. Sztuczne naśnieżanie można rozpocząć już w temperaturze -2 stopni, a gdy powietrze jest bardzo suche, nawet w temperaturze -1. Optymalna temperatura dla naśnieżania wynosi jednak - 10 stopni, przy czym temperaturę śniegu wylicza się na podstawie temperatury otaczającego powietrza „Celem każdego obszaru narciarskiego, jest naśnieżenie całej powierzchni w ciągu 70 do 100 godzin.” oraz jego wilgotności, z których wynika tzw. temperatura wilgotnego termometru. Temperatura wilgotnego termometru stanowi wartość graniczną, jaką można osiągnąć podczas parowania wody do powietrza o pełnym nasyceniu wodnym, bez wymiany ciepła. W tej temperaturze rozpoczyna pracę urządzenie do naśnieżania. Z reguły naśnieżanie dozwolone jest pomiędzy 1 listopada i 10 marca. Jednak różne jest ono dla poszczególnych obszarów narciarskich i zależy od wysokości danego obszaru nad poziomem morza. Od roku 2001 na tyrolskich obszarach narciarskich o wysokości ponad 2000 m można rozpocząć naśnieżanie już od 15 października. Jaka jest podstawowa różnica pomiędzy śniegiem naturalnym a sztucznym? Rauch: Główna różnica to waga. Metr sześcienny świeżego naturalnego śniegu waży od 40 do 80 kg, śnieg sztuczny w jakości 5- a więc w przeciętnej jakości, jakiej potrzebujemy- około 380 kg, zatem od 5 do 10 razy więcej. To pokazuje, o ile bardziej kompaktowy jest śnieg sztuczny. Jeśli przygotuje się jeden metr świeżego naturalnego śniegu i przejedzie się po nim ratrakiem, to na koniec pozostanie pokrywa o grubości 15 centymetrów. Śnieg sztuczny za to tylko w minimalnym stopniu daje się skompresować, ponieważ sam w sobie jest już bardzo kompaktowy. Z jednego metra sześciennego wody można wyprodukować 2,3 metry sześcienne śniegu w jakości 5, którego kompaktowość jest dużo trwalsza niż śniegu naturalnego. Podsumowując: sztuczny śnieg raz naniesiony utrzymuje się przez cały sezon, z wyjątkiem zboczy ekstremalnych. Jaki wpływ ma sztuczne naśnieżanie na środowisko naturalne? Irmgard Silberberger: Sztuczny śnieg dzięki swojej kompaktowości i trwałości lepiej chroni darń. Przy zbyt małej ilości śniegu naturalnego istnieje niebezpieczeństwo jej uszkodzenia zarówno w czasie przygotowywania stoku jak i podczas jazdy na nartach. Najważniejszą rzeczą jest stworzenie spodniej warstwy ze śniegu sztucznego, która zwiąże się ze śniegiem naturalnym. W ten sposób powstaje nieprzerwana pokrywa, która lepiej wytrzymuje podwyższony nacisk ze strony narciarzy na stoku niż pokrywa naturalna. Czy dzięki sztucznemu naśnieżaniu trawa na wiosnę jest bardziej zielona? Silberberger: Sztuczne naśnieżanie ma szczególne zalety zwłaszcza podczas bardzo suchej wiosny. Sztuczny śnieg roztapia się nieco wolniej, co powoduje lepsze zaopatrzenie w wodę. Oznacza to, że w czasie suchej wiosny, która może spowodować szkody w roślinności, sztuczne naśnieżanie ma pozytywny efekt w przeciwdziałaniu tymże szkodom. Dzięki kompaktowej pokrywie śnieżnej zaopatrzenie w wodę jest dłuższe i bardziej regularne. Stawy retencyjne są stałym elementem każdego obszaru narciarskiego. Czy obecnie podczas lata obecne są także cenne biotopy, które nie występowały do tej pory? Silberberger: Tak. Obecnie stawy retencyjne buduje się tak, aby w czasie lata stanowiły również popularny cel wycieczek. Tworzy się je w taki sposób, że roślinność co prawda zostaje przeniesiona, ale jednocześnie zachowana. Zaletą tego rozwiązania jest również przeniesienie fauny. Podczas budowy stawu retencyjnego z pierwotnego obszaru przenoszone całe połacie traw, które zasadza się na nowo powstałych zboczach. W ten sposób powstają tzw. biotopy wtórne np. dla traszek górskich i kijanek, które można w dużych ilościach spotkać w zbiornikach retencyjnych. Pana zwierzęta pasą się na halach, które zimą zamieniają się w stoki narciarskie i są naśnieżane. Jaki wpływ ma naśnieżanie na porost traw? Franz Huber: Łąka górska jest w naszym posiadaniu od roku 1965, natomiast stoki narciarskie zostały zbudowane w latach 80-tych. Dawniej podczas ich budowy nie przywiązywano szczególnej wagi do roślinności ekstremalnej. Obecnie w Zillertal dokonano tak znacznego postępu, że na wys. 2400 metrów gleba wzbogacana jest humusem. Dobrze układa się współpraca z kolejkami górskimi. Jej wynikiem jest obecnie o 50% większa powierzchnia pastwiskowa i większa liczba wypasanego bydła. W obecnych czasach uszkodzenia darni podczas przygotowywania stoków zmniejszyły się o 90%, dlatego że stok naśnieżany jest odpowiednio wcześnie. Po niezbyt śnieżnej zimie stoki nie wyglądały zbyt dobrze, ponieważ ratraki niszczyły ich powierzchnię. Obecnie wiosną nie ma już takich problemów. Sztuczny śnieg ma również wpływ na nawodnienie terenu. Normalnie na południowych zboczach brakuje miejscami 50% wody. Obecnie sztuczny śnieg topi się względnie powoli, co ma bardzo dobry wpływ na roślinność, gdyż na wysokości 2600 metrów jest teraz zawsze wystarczająca ilość wody. Obserwuję, że stan roślinności jest obecnie dużo lepszy niż wcześniej. Czy dzięki sztucznemu naśnieżaniu pojawiły się rośliny, które wcześniej nie występowały na tym obszarze? Silberberger: Nie, naśnieżanie nie ma takiego wpływu. Huber: Kilka lat temu podczas budowy stawu retencyjnego odkryto rzadką roślinę o nazwie knieć. Ekolodzy niepotrzebnie obawiali się o środowisko życia tego kwiatu, ponieważ po wybudowaniu zbiornika roślina rosła jeszcze szybciej i piękniej. Czy dzięki naśnieżaniu można jeszcze intensywniej gospodarować łąkami górskimi? Huber: Nasza łąka położona na wysokości 2000 metrów oferuje dziś 120 miejsc dla młodych zwierząt i to przez okres dłuższy o 4 tygodnie niż to miało miejsce 30 lat temu. Wtedy wypasaliśmy tylko 30 zwierząt. Dzięki sztucznemu naśnieżaniu nie musimy zamykać wyżej położonych obszarów, na których występują pewne warunki śniegowe. Czy też Pan tak to widzi? Rauch: Nikt z nas nie wie, jak daleko zajdą zmiany klimatyczne. Dlatego jestem ostrożny w swojej wypowiedzi. Ale poniżej 1600 metrów jazda na nartach będzie w przyszłości trudniejsza, tzn. nie damy rady przez cały sezon uprawiać zjazdów do doliny. Dlatego otwarcie wyżej położonych obszarów stanie się koniecznością. Naszym celem jest naśnieżanie każdego obszaru narciarskiego przez 70 do 100 godzin. Do takich nakładów potrzebna będzie w krótkim czasie ogromna ilość wody. Jeśli będziemy dysponować odpowiednią liczbą stawów retencyjnych, będziemy mogli z powodzeniem wyprodukować wystarczającą ilość sztucznego śniegu. W czasie naśnieżania naturalny stan wód płynących nie zmieni się. Zarówno przed jak i po naśnieżaniu wody będą płynąć, ryby będą mieć gdzie pływać, a my do napełniania stawów retencyjnych użyjemy wody powstałej wskutek topienia się śniegu. Czy można powiedzieć, że chodzi tutaj o ekologicznie zdrową cyrkulację? Silberberger: Właśnie o to chodzi, w przeciwnym razie już w listopadzie, a więc w czasie niskiego stanu wód, trzeba byłoby pobierać wodę prosto z potoków górskich. A przecież takie działanie byłoby niedopuszczalne, ponieważ powodowałoby brak wody zapasowej. Jeśli wszystkie spółki wyciągów narciarskich korzystałyby z wody bezpośrednio z potoków, powodowałoby to brak wody zapasowej. I oczywiście sensowniejsze wydaje się pobieranie wiosną wody powstałej wskutek topienia się śniegu u góry i kierowanie jej do stawów retencyjnych, a nie sprowadzanie jej na dół, aby potem znów pompować ją na górę. Z punktu widzenia gospodarki energetycznej takie działanie byłoby zupełnie bezsensowne. Czy bez sztucznego naśnieżania tak perfekcyjne utrzymanie obszar ów narciarskich byłoby w ogóle możliwe? Rauch: W tym roku przez całą zimę mieliśmy 8,4 m opadów śniegu. Na Penkenie łączna wysokość pokrywy śnieżnej wynosiła 2,8 m. Jednak utrzymanie obszarów narciarskich na takim poziomie, jakiego oczekują goście nie byłoby do pomyślenia bez sztucznego naśnieżania. Dawniej na jednym stoku jeździło 4000 narciarzy dziennie. Dzisiaj ośmioosobowym wyciągiem krzesełkowym przewozimy od 16.000 do 17.000 ludzi w ciągu godziny, a przez cały sezon około 1,5 miliona. Jeśli taka liczba osób jeździłaby na naturalnym śniegu, najpóźniej w południe trzeba byłoby zamknąć stoki. Na koniec: Rauch: Bez sztucznego naśnieżania nie do pomyślenia byłoby utrzymanie obszarów narciarskich, w takiej liczbie, w jakiej korzysta się z nich w Zillertal. Do sztucznego naśnieżania używana jest czysta woda, która powstaje w skutek topienia się śniegu i jest przechowywana w górnych zbiornikach retencyjnych. Z punktu widzenia gospodarki energetycznej jest to działanie sensowne i bardzo logiczne. Silberberger: Na początku panował duży sceptycyzm, czy sztuczny śnieg będzie w odpowiednim stopniu chronił darń i zapobiegnie powstawaniu pleśni śniegowej. Wątpliwości te były nieuzasadnione, ponieważ odpowiednie badania udowodniły działanie wręcz przeciwne. Ponadto obecnie budowa rowów śnieżnych oraz stawów retencyjnych odbywa się w zupełnie innych warunkach, ponieważ dzisiejsze metody budowania są bardzo ekologiczne, tzn. szczególną wagę przywiązuje się do odtwarzania roślinności w rowach śnieżnych.Jeśli budowa jest dobrze przeprowadzona, to rów w ciągu dwóch dni od ukończenia staje się zupełnie niewidoczny. Dlatego ogólne skutki naśnieżania są pozytywne. Huber: Posiadamy jedną nienaśnieżaną łąkę. I muszę stwierdzić, że dzięki naśnieżaniu mamy lepsze doświadczenia. 20 lat temu byłoby nie do pomyślenia, aby ktoś tak powiedział, ale naprawdę taka jest rzeczywistość. Rolnik potrzebuje gospodarki, turystyka potrzebuje gospodarki, a a Tyrolu obie branże działają doskonale. Muszę pogratulować wszystkim, którzy stworzyli urządzenia do naśnieżania i co roku pracują nad ich modernizacją. źródło: Magazyn Zillertal, Edycja 10 – Zima 2012/13, Wydawca: Zillertal Tourismus GmbH, A-6262 Schlitters

Dzień 6 &the endI jeszcze parę widoków. Topjet Igloo koło Kristallhute Przy górnej stacji gondoli Hochzillertal. Orczyki Panoramaflift Słonko zachodzi. Dolna stacja w Kaltenbach. Pora wracać. Wyjazd super udany. 3 słoneczne dni. 2 śnieżne i 1 średni. Wszyscy w jednym kawałku. Dzieci zrobiły po ok. 200 km zjazdów. Ja ok. 300. Nie jest źle :biggrin:Pozdrawiam wszystkich, którzy wrócili i tych , którzy jadą

Dzień 6 c.d.Widok śladów poza trasą budzi zazdrość. Może kiedyś się nauczę : Postanawiam zjechać z góry i wzdłuż gondoli Hochzillertal. Warunki miodzie, niżej ciągle sztruks. Raj. Wracam po rodzinę i szusujemy dalej. Fota z młodzieżą. Widok ze szczytu Ofelerjoch. Świadomość, że tam w oddali jest Tuxik budzi wspomnienia:sorrow: Słoneczko zaszło za górki i teraz przyświeca stoki po drugiej stronie doliny. To był najlepszy dzień. Ja zrobiłem prawie 90 km. (oczywiście wliczając wyciągi, których skiline nie liczy)Rodzina ponad 60.

Dzień 6Ostatni dzień. Łzy w oczach. Zapada decyzja – wstaję o 6:00 i chcę zastać wschód słońca i sztruks na stokach. Tak też zrobiłem. Decyzja słuszna:biggrin: bo pogoda idealna. Gondolki Hochzillertal I i II oraz trasa 1 Słoneczko wygląda zza szczytów po drugiej stronie doliny Niebieska 5-ka przy Sonnenjet a w tle 6-ki, czarna 7-ka i krzesła Krossbichlbahn i SchneeExpress Krzesło Ofelerbahn i trasy 8 i 9 Czerwona 8-ka

Dzień 5Po przygodach w Gerlos załoga chce jeździć tylko na ulubionych terenach. Wyruszamy do Hochzillertal. Pogoda OK, pojawia się słońce, trochę pada śnieg, jest dobrze. Jeździmy ulubionymi trasami. Parę zjazdów czerwoną 5-ką. Widok z 5-ki na czarną i czerwoną 6-kę Dzieci zaliczają przejazd pierwszy raz w życiu „czarną” trasą ( jest to króciutka trasa 12 łącząca się z niebieską 12) na krześle Topjet. Wszyscy są dumni a najbardziej ja! Trasa 5 – niebieski fragment dojazd do krzesła Sonnenjet Widoki na szczycie Ofelerjoch – stalowe rzeźby Na koniec postanawiam zwiedzić trasę czerwoną 4 (część to dojazdówka) i czarną/czerwoną 3 wzdłuż krzesła Neuhuttenbahn. Warunki się popsuły a trasa rozjechana więc czuję, że mam nogi . Fajny jest dalszy fragment – niebieska dojazdówka Z do gondoli Hochzillertal. Napadało dużo świeżego śniegu na ten wyratrakowany i super się jedzie. Długo się nie zastanawiam i powtarzam tą trasę.

no właśnie. może wreszcie się spotkamy w parę osób

dzięki marcin. jak pisałem w wątku kieleckim dałem radę:stupid:tydzień na telku, tumlin z dzieciakami, jaworzyna z kumplem i spoko. sezon się zaczyna :biggrin:

dzień 4 c.d.fajnie tak mknąć koło zasypanych domków W drodze powrotnej warunki jeszcze fajniejsze tzn. przybyło jakieś 10cm śniegu a momentami śnieżyca się nasilała. Daliśmy radę i dojechaliśmy do cywilizacji.

dzień 4Tym razem postanowiłem pokazać rodzinie Gerlos. Niestety pogoda znów sie zmieniła - opady śniegu nie wróżyły dobrego. Już po drodze na serpentynach ( a w szczególności na wysokości ok. 1000m n.p.m.) pojawiały się pytania "po co my tam sie pchamy?" Może i były tochę uzasadnione, bo im dalej tym więcej śniegu i niższa temperatura. Napęd 4x4 nie jest w stanie zdziałać cudów bez łańcuchów.Widok na dolinę (jak jeszcze było coś widać) Udało nam się dojechać. Na parkingu w Gerlosspass przy dolnej stacji gondoli setki samochodów :)3x więcej śniegu i temperatura niższa o 5 st. niż w dolinie Zillertal. najpierw atakujemy górkę Plattenkogel czyli wjazd 2 krzesłami. nie jest dobrze - widoczność masakryczna i nic nie widać na śniegu - wszystko się zlewa w jedną biel. Po paru zjazdach niebieską 8-ką wzdłóż krzesełka decyzja,że chcą do baru na dole. OK. Ja jeszcze sobie 2 razy jadę czerwoną 10-ką.Udaje mi się namówić rodzinę, żeby jeszcze spróbować drugą górę-Königsleitenspitze. Udajemy się do gondoli Sonnwendkopf. Na górze jeszcze bardziej nieciekawie. Chcemy trochę odbić w prawo i w małym rodzinnym podekscytowaniu (plus 2 nowe gondole i nie do końca jasna mapa) troszkę błądzimy, troszkę jeździmy gondolą na dół, aż w końcu po rozmowie z lokalnym instruktorem dajemy na dół czerwoną 1-ką i potem niebieską 5-ką. Jak się okazło częściowo przez miasto i kowalczyk też. Ale za to zobaczyliśmy prawdziwą zimę alpejską:biggrin: